Desmond Bagley - Lawina, E Książki także, Desmond Bagley
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Desmond Bagley "LAWINA" Przełożył Andrzej Gostomski Tytuł oryginału The Snow Tiger Copyright (c)Brockhurst Productions 1975 Redaktor Elżbieta Adamska Ilustracja Jarosław Wróbel Opracowanie graficzne serii Studio Q For the Polish edition Copyright (c)1993 by Wydawnictwo Adamski i Bieliński Wydanie I ISBN 83-85593-12-8 Wydawnictwo Adamski i Bieliński Warszawa 1993 ark. wyd. 15, ark. druk. 16 Drukarnia Wydawnicza im. W. L. Anczyca w Krakowie Druk z dostarczonych diapozytywów. Zam. 7994/93 Dla Joan, z okazji urodzin. Obiecałem i dotrzymałem. Śnieg to nie wilk w owczej skórze, to tygrys w przebraniu jagnięcia, Matthias Zdarsky Mimo iż akcja tej książki jest fikcją, jej korzenie są głęboko osadzone w faktach. Większość wspomnianych przeze mnie organizacji istnieje, ale nie było moją inten- cją ocenianie ich i gdybym został o to posądzony - prze- praszam. Nie napisałbym tej książki, gdyby nie pomoc wielu ludzi, którzy podzielili się ze mną swym doświadcze- niem. Przekazuję więc podziękowania Kenowi Parnellowi, dawnemu przewodnikowi górskiemu w Parku Narodo- wym Mount Cook; Bobowi Waterhouse'owi i Philipowi Brewerowi z Zakładu Badań Polarnych w Centrum Ba- dań Lądowych Armii stanów Zjednoczonych (Cold Re- gions Research and Engineering Laboratory of the US Army Terrestrial Sciences Centre); doktorowi Barriemu Murphy'emu; komandorowi-porucznikowi F. A. Preh- nowi i komandorowi-porucznikowi Thomasowi Orrowi z Szóstego Badawczego Dywizjonu Antarktydy (Ant- arctic Development Squadron Six, VXE-6, Operation Deep Freeze). Dziękuję również personelowi William Collins Ltd (Nowa Zelandia), oraz bibliotekarce i pracownikom New Zeland House w Londynie za okazanie niebywałej cier- pliwości wobec nawału pytań. Zadałem wiele głupich pytań, lecz nigdy nie otrzymałem głupiej odpowiedzi. Prolog To nie była jakaś wielka lawina, ale wcale nie musiała taka być, by zabić człowieka. Fakt, że Ballard przeżył, zawdzięczał jedynie Mike'owi McGillowi, który nalegał na założenie liny Oertela. Tak samo jak można ocaleć na oceanie, mając do dyspozycji odpowiedni sprzęt, a potem utopić się w wodzie głębokiej do kolan, tak i Bal- lard mógł zginąć podczas niewielkiego obsunięcia, nie odnotowa- nego nawet w wyczulonej na te sprawy Szwajcarii. McGill był doświadczonym narciarzem, co nie mogło dziwić, gdy wzięło się pod uwagę jego zawód. Przygarnął zaś pod swoje skrzyd- ła nowicjusza. Poznali się w górskim schronisku, w czasie wieczornego spotka- nia po nartach i od razu przypadli sobie do gustu. Choć byli w tym samym wieku, McGill wydawał się starszy, być może z powodu trybu życia, jaki prowadził. Zainteresował się jednak nowym znajo- mym, gdyż ten miał wiele do powiedzenia w dziedzinach nie zwią- zanych ze śniegiem i lodem. Uzupełniali się więc wzajemnie, co dość często stanowi podstawę przyjaźni. Pewnego ranka McGill zaproponował coś nowego. - Trzeba cię zabrać z nartostrady - powiedział. - I to na kopny śnieg. Zobaczysz jaką frajdą jest przecieranie nowego szlaku. - To podobno dużo trudniejsze? - dopytywał się Ballard. McGill zdecydowanie pokręcił głową. - Mit nowicjuszy. Może skręcanie nie jest tak łatwe, ale trawer- sowanie to pestka. Spodoba ci się. Chodź, popatrzymy na mapę. Na górę zawiózł ich wyciąg krzesełkowy, lecz później, zamiast jak dotąd zjechać szlakiem, odbili na południe, przecinając płasko- wyż. Po półgodzinie dotarli do szczytu czystego stoku, który McGil- lowi polecili miejscowi ludzie. Zatrzymał się i, oparty na kijkach, spoglądał na zbocze. - Wydaje się bezpieczne, ale nie możemy ryzykować. Zakłada- my ogonki. Rozpiął kieszeń anoraku, wyciągnął kłębek czerwonej linki, roz- dzielił go na dwie części i jedną z nich podał Ballardowi. - Przewiąż się tym w pasie. - Po co? - To sznur lawinowy Oertela, prosty sposób, który ocalił już mnóstwo ludzi. Gdyby przysypała cię lawina, kawałek tej linki zostanie na powierzchni. Dzięki niej szybko cię odnajdziemy. Ballard popatrzył w dół stoku. - A może coś zlecieć? - Nic mi o tym nie wiadomo - uspokoił go McGill z uśmie- chem, przewiązując się linką w pasie. - Nigdy nie widziałem, żeby ktoś to nosił. - Jeździłeś tylko nartostradą. - McGill zauważył wahanie Ballar- da. - Wielu facetów nie używa tego, bo wydaje im się, że zrobią z siebie durniów. Mówią: "Kto chciałby zjeżdżać z czerwonym ogo- nem?" A dla mnie oni właśnie są skończonymi głupcami nie nosząc tego. - Ale lawiny... - Popatrz - powiedział cierpliwie McGill i wskazał w dół sto- ku. - Gdybym sądził, że istotnie tam, w dole, zagraża nam lawina, w ogóle byśmy nie zjeżdżali. Nim wyruszyliśmy, sprawdziłem pro- gnozy śniegowe i uważam, że jest tu równie bezpiecznie, jak na oślej łączce. Ale jednak każdy śnieg na każdym stoku może się okazać groźny i niekoniecznie musi to być w Szwajcarii. W Anglii, w South Downs też zasypało ludzi. Linka jest zwykłym zabezpie- czeniem, i tyle. Ballard wzruszył ramionami i posłusznie zaczął się nią opa- sywać. - Uczymy się dalej. Czy wiesz co zrobić, kiedy zauważysz ob- suwający się śnieg? - Mam się modlić? - Możesz zrobić coś więcej - uśmiechnął się McGill. - Jeśli w ogóle ruszy, to pod twoimi nartami, albo tuż za tobą. Śnieg nigdy nie obsuwa się gwałtownie, masz więc czas, by zastanowić się co zrobić. Niewiele czasu, pamiętaj. Jeżeli obsunie ci się pod nogami, masz szansę uskoczyć w górę stoku i wyjść z tego. Jeśli zaś ruszy z tyłu, to zapamiętaj jedno: na nartach nie uciekniesz. Mnie może by się to udało, tobie nie. - To co mam robić? - Pierwsza rzecz, to wyjąć ręce z pasków i odrzucić kijki. Potem trzeba wypiąć wiązania. Powinno to nastąpić automatycznie przy upadku, ale może stać się inaczej. Gdy fala śniegu już cię uderzy, staraj się płynąć pod prąd, kierując się w stronę powierzchni. Wstrzymuj oddech i nie miotaj się w śniegu. Kiedy poczujesz, że zwalniasz, zasłoń twarz ramieniem, ale niezbyt blisko. Da ci to przestrzeń potrzebną do oddychania, a może nawet wezwania po- mocy. - Roześmiał się na widok miny Ballarda i dodał lekko: - Nie przejmuj się. To może się nigdy nie zdarzyć. Ruszajmy. Pojadę pierwszy, nie za szybko, a ty jedź za mną i rób to co ja. Ruszył w dół stoku, a Ballard podążył za nim, przeżywając naj- wspanialszą jazdę w swym życiu. Tak jak McGill powiedział, skrę- canie w kopnym śniegu nie było łatwe, ale szusowanie okazało się dużą przyjemnością. Zimny wiatr smagał mu policzki i przenikli- wie świszczał w uszach. Lecz poza tym, jedynym odgłosem było syczenie nart, wbijających się w dziewiczy śnieg. Przed sobą, u podnóża stoku, zobaczył jak McGill wykonuje christianię i zatrzymuje się. Gdy dołączył do niego, zawołał entu- zjastycznie: - To było wspaniałe! Powtórzmy to jeszcze raz! McGill roześmiał się. - Mamy kawał drogi do wyciągu, jest za tą górą. Może spróbu- jemy znowu po południu. Około trzeciej wrócili na szczyt stoku i McGill wskazał na ślady: - Oprócz nas nikogo tu nie było. To mi się właśnie podoba, nie ma tu takiego tłoku jak na szlaku. - Podał Ballardowi linkę Oerte- la. - Tym razem ty pojedziesz pierwszy. Chcę zobaczyć, jaką masz technikę. Zawiązując linkę bacznie przyglądał się zboczu. Późne, popołu- dniowe, zimowe słońce rozpościerało już na śniegu długie cienie. Poradził jeszcze: - Trzymaj się słońca na środku stoku i nie zapuszczaj się w miej- sca ocienione. Nim skończył mówić, Ballard ruszył. McGill bez pośpiechu po- dążył za nim, obserwując mniej doświadczonego narciarza i notując w myślach błędy wymagające skorygowania. Wszystko szło do- brze, dopóki nie zauważył, że Ballard zbacza w lewo, w stronę nieco bardziej stromego, zacienionego już terenu. Zwiększył szyb- kość, wołając jednocześnie: - Na prawo, Ian. Trzymaj się środka stoku. Krzyczał jeszcze, gdy Ballard potknął się, jakby nieznacznie się zawahał w płynnym ruchu. W tym samym momencie cały stok obsunął się, porywając ze sobą narciarza. McGill zahamował i z po- bladłą twarzą obserwował przyjaciela, który leciał teraz bezwładnie w dół. Dostrzegł jeszcze, jak odrzuca prawy kijek, ale już po chwili przykryła go kurzawa śnieżnego pyłu. Powietrze wypełnił huk, niczym odgłos dalekiego grzmotu. Ballard pozbył się wprawdzie kijków, ale znalazł się w świecie szaleńczej niestabilności. Udało mu się odpiąć prawą nartę, lecz w chwilę potem upadł do góry nogami, obracając się gwałtownie. Młócił ramionami niczym pływak. Starał się jednocześnie opanować narastającą w nim falę paniki i przypomnieć sobie wskazówki McGilla. Nagle poczuł rozdzierający ból w lewym udzie. Stopa została wyszarpnięta na zewnątrz i miał uczucie, jakby wraz z całą nogą odkręcano mu ją od biodra. Niemal zemdlał z bólu, ale ten, po chwili intensywnego nasile- nia, zelżał. Pęd lawiny zmniejszył się i Ballard w porę przypomniał sobie to, co McGill mówił o przestrzeni powietrznej przy ustach, uniósł więc lewą rękę i osłonił twarz. Stracił przytomność w tym samym momencie, w którym zatrzymała się lawina. Wszystko to trwało nieco ponad dziesięć sekund, a Ballard zdą- żył przebyć niewiele ponad trzydzieści metrów. McGill zaczekał, aż całkowicie ustał wszelki ruch, po czym zje- chał na skraj nieregularnej blizny, będącej granicą zwalonego śnie- gu. Przyjrzał się jej badawczo, a następnie wbił kijki w śnieg i od- piął narty. Niosąc kijek i nartę, ostrożnie wszedł na lawinisko i za- czął je uważnie przeczesywać. Wiedział z doświadczenia, jak wiel- kie znaczenie ma teraz czas. Miał przed oczami wykres, który kilka dni temu pokazano mu w lokalnej stacji ratownictwa górskiego. Przedstawiał zależność pomiędzy czasem zasypania, a szansą prze- życia. Pół godziny zajęło mu bezowocne przeszukiwanie tego obszaru. Gdyby nie znalazł Ballarda, musiałby zacząć sądowanie, a to nie dawało zbyt wielkiej nadziei na sukces. Jeden człowiek nie mógł podołać tej pracy w tak krótkim czasie. Zmuszony więc byłby spro- wadzić ratowników i tresowane psy. Zszedł poniżej dolnej krawędzi zwaliska i niezdecydowanie spojrzał w górę. Wzruszył ramionami i zaczął wspinaczkę poprzez środkową część lawiny. Chciał wykonać jeszcze jedno szybkie, pię- ciominutowe wejście na jej szczyt. Gdyby w tym czasie nie natrafił na żaden ślad, zdecydował, że wróci do schroniska. Szedł wolno, uważnie rozglądając się na boki i wreszcie ją zobaczył - maleńką, krwawo-czerwoną plamkę w cieniu bry- ły śniegu. Była nie większa od paznokcia, ale to wystarczyło. Przyklęknął, rozgarnął śnieg i uniósł czerwoną linkę. Pociągnął w jedną stronę, ale wysunął się wolny koniec. Złapał więc za drugi. Linka zaprowadziła go sześć metrów w dół stoku. Wresz- cie natrafił na opór. Linka skierowana była pionowo w dół. Za- czął kopać. Śnieg był na szczęście miękki i puszysty, więc dawał się łatwo usuwać rękami. Ballarda znalazł na głębokości około jednego metra. Ostrożnie rozgarnął śnieg wokół głowy zasypanego, upewniw- szy się, że ten oddycha. Z zadowoleniem spostrzegł, że Ballard zastosował się do jego instrukcji i pamiętał o osłonięciu twarzy. Kiedy odkopał dolną część ciała, wiedział już, wnioskując z niepraw- dopodobnej pozycji, że Ballard złamał nogę. Zrozumiał też dlaczego. Ballard nie mógł bowiem odczepić lewej narty, którą kotłujący się śnieg posłużył się niczym dźwignią. McGill postanowił nie ruszać przyjaciela, uważając, że mógłby mu bardziej tym zaszkodzić niż pomóc. Ściągnął tylko swój anorak i otulił nim rannego. Odszukał narty i pomknął w stronę biegnącej w dole drogi. Po chwili udało mu się zatrzymać przejeżdżający samochód. , Niecałe dwie godziny później Ballard był już w szpitalu. Minęło sześć tygodni, a Ballard wciąż jeszcze nudził się, przyku- ty do łóżka. Noga długo się goiła, nie tyle z powodu złamania kości, co naderwania mięśni, które potrzebowały czasu na zrośnięcie się. Na noszach przewieziono go samolotem do Londynu, gdzie dopad- ła go matka i zabrała do swojego domu. Normalnie, przebywając w Londynie, mieszkał we własnym mieszkaniu, ale teraz musiał uznać jej argumenty i ulec przemocy. Tak więc, nudził się, przykuty do łóżka w domu matki i nienawidził każdej minuty takiego stanu rzeczy. Pewnego poranka, po przygnębiającej wizycie lekarza, który za- powiedział następne tygodnie rekonwalescencji, Ballard usłyszał, dochodzące z niższego piętra, odgłosy sprzeczki. Wyższy głos na- leżał do matki, lecz nie potrafił zidentyfikować drugiego. Odległe słowa wznosiły się i opadały w rytmie sporu ciągnącego się przez kwadrans, wreszcie zaczęły się przybliżać, w miarę jak kłótnia prze- niosła się na schody. W końcu otworzyły się drzwi i do pokoju weszła matka ze ściągniętymi ustami i gniewnie zmarszczonymi brwiami. [ Pobierz całość w formacie PDF ] |